Η ανεργία που μας αξίζει

Ένα από τα πολλά ρεφρέν της παρούσης κρίσεως είναι τα περί ανεργίας των νέων, της υποτιθέμενης «βίας που ασκούνε στα παιδιά που έχουνε», λέει, «τόσα προσόντα, τόσες περγαμηνές, τόσα εφόδια» κι όλα αυτά με μουσική υπόκρουση δελτίου Άλφα, Σταρ τσάνελ ή Εισαγγελάτου. Όλα αυτά εννοείται πως οφείλονται «στις ανάλγητες πολιτικές των μνημονίων και των τοκογλύφων της Ευρώπης, της Αμερικής και της Λέσχης Μπίντερμπεργκ [sic]», όπως βεβαίως τα προέβλεψε ο γέρων Παΐσιος και μας ψεκάζουνε και #DIEDOSTE και τα λοιπά και τα λοιπά.Αυτή η γραμμή είναι μεν λιγάκι της μοδός, αλλά δε θα συνοδεύσω. Είμαστε μια θλιβερή γενιά που είχε συνηθίσει να πηγαίνει σ’ όποιο σχολείο κάτσει, να συνεχίζει σ’ όποιο πανεπιστήμιο κάτσει, εν πολλοίς να πηδιέται μ’ ό,τι κάτσει και να κάνει ακόμη και παιδιά όπως κάτσει. Γιατί λοιπόν αυτή η γενιά που διαβιεί τόσο παραιτημένα και τυχάρπαστα εκπλήσσεται που η ζωή της έχει αυτή τη λυπηρή κατάληξη;
Κατηγορούμε τη γενικώς λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, ήτοι των εξηντάρηδων, για το κατάντημά μας. Μεμφόμεθα πατεράδες και μανάδες μας, τους πολιτικούς, την εργοδοσία, την Αμερική και την Ευρώπη, το εβραϊκό λόμπι, τους μασόνους, ακόμη και τ’ άστρα στον ουρανό και το ωροσκόπιο διότι θεωρούμε εαυτούς ες αεί νήπια πάντοτε έκθετα και μονίμως άμοιρα ευθυνών. Νομίζουμε πως αυτό μάς βολεύει, αλλά απατόμεθα. Δε μας βολεύει καθόλου το ότι τα δήθεν πτυχία μας εκ του αποτελέσματος είναι για πέταμα, κι αυτό φαίνεται είτε στη δυσώδη και ρυπαρή εξωτερική όψη των προσόψεων των πανεπιστημίων μας αλλά και στο ότι εμείς κατακλύζουμε για σπουδές και μεταπτυχιακά τις σχολές του εξωτερικού — σχεδόν κανείς όμως δε διανοείται καν να περάσει έξω από τα δικά μας. Ούτε από Βρετανία ούτε από Γερμανία, ούτε καν από Συρία, Παλαιστίνη ή Ουγκάντα. Είμαστε η γενιά με τους περισσότερους κατόχους πτυχίων ανωτάτης —ο Θεός να τήνε κάνει... — εκπαιδεύσεως στην ιστορία του έθνους, και στις επιτροπές υποτροφιών γελάει ο κόσμος από τις κακογραμμένες και ασύντακτες αιτήσεις. Έχει γεμίσει ο τόπος με ένα σκασμό απόφοιτους πανεπιστημιακών σχολών, αλλά το ύψιστό μας ιδανικό ήτανε μέχρι πρότινος το να φυτευτούμε σε μια μικρή θεσούλα-τάφο έμμισθης και άεργης υπαλληλίας Δημοσίου στην καλύτερη των περιπτώσεων.

Υπάρχουν όντως πολλοί ικανοί. Αλλά δεν αρκεί η ικανότητα και η όποια υποτιθέμενη προσωπική αξία. Οφείλει κανείς, πρωτίστως στον εαυτό του, να μην περιμένει να του προσφερθεί εργασία ντε και σώνει κοντά στο βρακί της μαμάς του. Πηγαίνουμε εκεί όπου υπάρχει ευκαιρία και έδαφος για προκοπή. Αν αυτά δε βρίσκονται στην Ελλάδα, είτε θα τα δημιουργήσουμε είτε θα προστατεύσουμε εαυτούς και θα πάμε εκεί που όλα αυτά τα καλά υπάρχουν. Οι προπαππούδες μας αυτό κάνανε, το ίδιο και οι παππούδες μας, το ίδιο και οι γονείς μας. Και το κάνανε με υπερωκεάνια και τρένα της κακιάς ώρας, ανέστιοι, λεροί κι αγράμματοι. Όχι με easyjet, πτυχία, iphone και twitter.
Εντέλει οι νέοι είμαστε άνεργοι διότι αυτό ακριβώς μάς αξίζει.

Ο Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος είναι εικαστικός, σύζυγος και μητέρα. [@MilitaryRaiden | Κυριακή στο www.amagiradio.com]

Πηγή http://www.exostispress.gr/Article/athinaikes-pinakides-i-anergia-pou-mas-axizei-466#ixzz2WELftRFX