Το μαγκάλι των ψευδαισθήσεων

By Kostas Outsider on 03/12/2013 • ( 0 )

Οι αναθυμιάσεις της Ελληνικής επιτυχίας της συγκυβέρνησης, έχουν καλύψει με αιθαλομίχλη το μέλλον του λαού. Ελάχιστοι είναι σίγουροι για το τι θα γίνει σε ένα ή δύο χρόνια, που θα έχουν βρεθεί, πως θα ζουν και γιατί όχι, αν θα ζουν καν. Από την ημέρα εφαρμογής του μνημονίου, ένα είναι σίγουρο: Ότι οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και ότι η Χρυσή Αυγή καλπάζει προς την εξουσία, όλα τα άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση.Κανείς δε κάνει τις κατάλληλες ερωτήσεις, προπάντων οι δημοσιογράφοι. Κανείς δε ρωτά τα βασικά σε αυτούς που καθορίζουν το μέλλον της Χώρας. “Πόσα κερδίζεις;” “Από που τα κέρδισες αυτά που έχεις, αφού είσαι από μικρό παιδί στα μαντριά των κομμάτων;” “Τι έχεις κάνει στη ζωή σου;” “Γιατί παίρνεις bonus όταν αυτοκτονούν άνθρωποι για χρέη;” “Γιατί κυνηγάς τους μικρούς ενώ τα κάνεις πλακάκια με τους μεγάλους;”Μεγάλη παύση και καμία απάντηση σε ερωτήσεις που ποτέ δε τέθηκαν.Η αίσθηση ασφάλειας, έχει διαφορετική έννοια για τον καθένα μας. Για μερικούς, ασφάλεια σημαίνει, να ντύνονται όσο αξίζουν τρία μηνιάτικα ενός μισθοσυντήρητου και αυτό σίγουρα τους δίνει μια απατηλή αίσθηση ασφάλειας, που διαρκεί μόνο κατά τη διάρκεια της παρουσίας τους σε ένα φιλανθρωπικό γκαλά. Μετά σπαταλάνε άλλα τρία μηνιάτικα για την επόμενη εκδήλωση. Αλλά αυτό τους προκαλεί μια μη αναστρέψιμη ψυχική αναπηρία που τους καθιστά αναλληλέγγυους με εκατομμύρια συνανθρώπων τους, που δεν έχουν ρεύμα να ζεστάνουν τα παιδιά τους. Η αίσθηση ασφάλειας για άλλους είναι απλά το ρεύμα της ΔΕΗ που θα τους ζεστάνει, ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι τους, ένα ζεστό ρούχο να φορέσουν. Αυτά είναι τα δύο άκρα για μένα, τα υπόλοιπα είναι πίπες. Σε μία κοινωνία λοιπόν, όπου κυβερνάνε οι αριθμοί αγνοώντας τα παιδιά που πεθαίνουν από αναθυμιάσεις, σε μια κοινωνία όπου κάποιοι τρώνε χαβιάρι και άλλοι, πολύ πολύ περισσότεροι, τρώνε σκατά παρφέ, δεν κυβερνά κανένα μνημόνιο αλλά κυβερνούν μόνο οι ανισότητες που ισοπεδώνουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Στην ενημέρωση εκλείπουν εκείνοι που θα κάνουν το κόσμο να ενωθεί, εκλείπουν εκείνοι που θα δώσουν την αλήθεια με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και διαδραματίζεται. Οι κάρτες και τα δάνεια, που επί μια  εικοσαετία, στήριζαν μια φούσκα, ποιος αλήθεια τα υποστήριξε και τα προώθησε; Ποιος δεν έκανε ελέγχους; Ποιος έλεγε ψέματα περί ακλόνητης ελληνικής οικονομίας; Μήπως αυτοί που κυβερνούν; Ή οι άλλοι που θέλουν σήμερα να κυβερνήσουν και τότε έκαναν τη πάπια και τώρα στήνουν πανηγύρια έξω από την ΕΡΤ; Ας πει κάποιος την αλήθεια επιτέλους, από κουτόχορτο χορτάσαμε.
Τα επιτόκια των ψιλών γραμμάτων, ροκάνισαν και τελικά κατασπάραξαν τα όνειρα των παιδιών μας. Η αλήθεια για την περίοδο 1981-2009 ήταν κατά 95% ακρυλική και μόνο 5% κασμίρι. Αυτή τη πολιτική εφάρμοσαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια. Και όταν η αλήθεια των πλαστικών καρτών και των δανείων, μας έφερε στο χείλος του γκρεμού ακαύσαμε οι περισσότεροι έκπληκτοι, ότι μαζί τα φάγαμε.
Για χρόνια ολόκληρα μας πούλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, μας έδωσαν 5 για να ζητήσουν τώρα 20 και άκουσον άκουσον, κυβερνούν ακόμα.
Όταν λοιπόν έφτασε η βαρυχειμωνιά για τους πολλούς, ανακάλυψαν ότι τα παλτά που είχαν χρυσοπληρώσει,  ήταν ακρυλικά και μη κατάλληλα για τις περιστάσεις. Όταν έχασαν τη δουλειά τους, κατέληξαν να ψάχνουν στους σκουπιδοτενεκέδες, όταν τους κάψανε το ρεύμα δηλητηρίασαν με μαγκάλια τα ίδια τους τα παιδιά και όταν ακούγανε κραυγές τρέχανε από πίσω, μη μπορώντας να ξεχωρίσουν τι είναι πραγματικά σημαντικό για να διαμαρτυρηθουνε: Να μην έχεις να ζεστάνεις το παιδί σου; Να σου κλέινουν τα σχολεία λόγω περικοπών; Η να βάζουν λουκέτο σε μια ΕΡΤ που κανένας δε παρακολουθούσε; Αστεία λέμε τώρα;
Οι κραυγές είναι ακριβές στα πίτουρα και φθηνές στο αλεύρι, αυτό έχω να πω.
Οι θεατρινισμοί περισεύουν σε ένα κοινοβούλιο που θέλουν να μας το παρουσιάσουν ως Ελ Πάσο, ενώ την ίδια ώρα οι πολιτικοί ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά πάνελ λέγοντας τα ίδια και τα ίδια. Μασάει η κατσίκα ταραμά; Ω ναι, μασάει.
Η Ελλάδα πάνω στο μαγκάλι των ψευδαισθήσεων. Αυτοί που έχουν και τρώνε ακόμα κρέας, νομίζουν ότι οι κραυγές θα τους γλυτώσουν, αν αντικαταστήσουν τους τυφλούς με ένα μονόφθαλμο. Θα γίνει; Και αν θα γίνει θα αλλάξει κάτι επιτέλους; Υπάρχει επιτέλους σε κάποιους λίγους, αυτή η γαμημένη πολιτική βούληση ή απλά την κάνουν εύπεπτη σα βούτυρο που λειώνει πάνω από πεινασμένο ψωμί; Έχει κανένας κότσια να πει την αλήθεια ή θα ζούμε σε ψευδαισθήσεις μέχρι τελικής πτώσης;
Θα πάει κάποιος στην Ευρώπη να τους πει ότι δε γίνεται έτσι; Θα διεκδικήσει κάποιος το μέλλον; Θα τολμήσει κάποιος να μας στηρίξει στις δυνάμεις μας; Θα είναι κάποιος ικανός και δυνατός να οικοδομήσει πάνω στα χαλάσματα; Ο λαός αυτός είναι πάντα έτοιμος για θυσίες, αλλά για να τις κάνει αδιαμαρτύρητα θέλει τροφή ένα όραμα. Υπάρχει όραμα; Υπάρχει βούληση; Υπάρχει ανιδιοτέλεια;
Άκουσε με τα δικά σου αυτιά, σκέψου με το δικό σου μυαλό, κρίνε με τη δική σου ψυχή. Δεν υπάρχει χρόνος για άλλα λάθη. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.

 http://kostasoutsider.com/2013/12/03/%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%B9-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%88%CE%B5%CF%85%CE%B4%CE%B1%CE%B9%CF%83%CE%B8%CE%AE%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD/